EEA

 

PANDEMIA Y POSVERDAD

 "O suxeito ideal dun réxime totalitario non é o nazi convencido ou o comunista comprometido, é o pobo para o que a distinción entre realidade e ficción, ou entre o verdadeiro e o falso, deixou de existir"

 Hannah Arendt

 

 

 

 

O FÍO DE ARIADNA

«Pandemia y posverdad destaca por ser una aportación crítica —a contracorriente de las posiciones dominantes oficiales— de los paradigmas de control tecnocrático que el episodio de la pandemia ha reforzado. Pigem invita a ir más allá de la inmediatez y situar el debate sobre las medidas sanitarias en el marco de una reflexión en profundidad sobre la tecnolatría, sobre el concepto de salud y enfermedad y, en definitiva, sobre el sentido de la vida.» Ignasi Moreta, editor de Fragmenta

Jordi Pigem (1964) é un filósofo da ciencia e un escritor.

Doutor en Filosofía pola Universidade de Barcelona coa tese The Thought of Raimon Panikkar: A Philosophy of Interdependence (Institut d'Estudis Catalans, 2007). De 1998 a 2003 foi profesor e coordinador da Área de Filosofía do Máster en Ciencia Holística no Schumacher College de Dartington (Universidade de Plymouth, Inglaterra). Foi profesor visitante ou conferenciante en diversas universidades de Europa e América. Entre os seus libros destacan The Odyssey of the West (Kairós, 1994), Good Crisis (Kairós, 2009), The New Reality (Kairós, 2013) e Vital Intelligence (Kairós, 2016). Foi coordinador da revista Integral (1989-1992) e tamén coordinou os tres primeiros volumes da edición catalá da Opera Omnia Raimon Panikkar. É autor do libro Ángeles o robots (Fragmenta, 2018) e Pandemic and post-truth (Fragmenta, 2021) e encargouse da edición de Ecosophy (Fragmenta, 2021), de Raimon Panikkar. Gañou o Premio de Filosofía do Institut d'Estudis Catalans (1999), o Premio de Ensaio do Rexurdimento e a Rede Científica e Médica (2006) e o Premio de Ensaio Joan Maragall (2016). 

 

Nunca tivo unha conta de redes sociais.

 

ANDRE BRETON, Arcano XVII

 

"Melusina tras o berro. Contemplo baixo o busto de Melusina as súas escamas, brillando no ceo de outono [...] Melusina é en verdade a súa cola marabillosa, dramática, perdéndose entre os piñeiros da lagoa que por alá adquire a cor e o fío dun sabre. Si, é a muller perdida, a que canta na imaxinación do home [...] a muller na súa totalidade e non obstante é a muller tal como é hoxe en día. A muller privada da súa porción humana, prisioneira das súas raíces, tan versátiles como se queira, pero en comunicación, grazas a elas coas forzas elementais da naturaleza."

 André Breton; Arcano XVII

 

 

 

 

(...) “O primeiro berro de Melusina foi como un ramallete de fentos comezando a quebrarse nunha alta cheminea; foi o xunco máis fráxil rompendo as súas amarras na noite; foi, nun lóstrego, a espada quentada ao branco ante os ollos de todos os paxaros do bosque. O segundo berro de Melusina debe ser o descenso do bambán nun xardín onde non hai bambán, debe ser o brincar de caribús novos no claro, debe ser o sono do alumeamento sen dor.

Melusina no instante do segundo berro: xermolou das súas cadeiras baleiras, o seu ventre é toda a colleita de agosto; o seu torso faise esvelto no lume de artificio do seu talle arqueado, cinguido por dúas ás de bolboreta; os seus seos son armiños aprisionados no seu propio berro, cegadorers a forza de limparse a boca ouveante con carbón ardente. E os seus brazos son a alma dos regueiros que cantan e perfuman. E baixo a cavidade dos seus cabelos destinguidos, compóñense para sempre todos os trazos distintivos da muller-nena, desa variedade tan particular que sempre subxugou aos poetas porque o tempo non pasou por ela” André Bretón; Arcano XVII

 

 

O xardín de Circe